چون بتان دستی به ناز زلف پر چین می برند

شیخ را از کعبه در بت خانهٔ چین می برند

چون شهیدان طلب را زنده می سازند باز

کوه کن را بر سر بازار شیرین می برند

چون خداوندان خوبی کوش شاهی می زنند

صبر و آرام از دل عشاق مسکین می برند

چون به یاد چشم او اهل نظر را می کشند

یک جهان کیفیت جام جهان بین می برند

ترک جان می بایدم گفتن که این شیرین لبان

بوسه می بخشند، اما جان شیرین می برند

تنگ شد کار شکر امشب مگر میخوارگان

نقل مجلس را از آن لب های نوشین می برند

هر که سر از عنبری خط جوانان می کشد

حلقه ها در حلقش از گیسوی مشکین می برند

من به باغی باغبانی می کنم با چشم تر

کز درختش دیگران گل های رنگین می برند

من به بزمی باده می نوشم که مستانش مدام

مایهٔ مستی از آن چشم خمارین می برند

من بتی را قبله می سازم که در دیر و حرم

اسم او را مومن و ترسا به تمکین می برند

بر همه گردن فرازان سجده واجب می شود

چون به مجلس نام سلطان ناصرالدین می برند

هم دعای دولتش خیل ملائک می کنند

هم غبار موکبش چشم سلاطین می برند

هر کجا بر تخت شاهی می نشیند شاد کام

نو عروس بخت را آن جا به آیین می برند

چون فروغی در سر هر هفته می سازد غزل

نزد شاهش از پی احسان و تحسین می برند